"Kości" (7×03): Wyśmienite komediowe danie

Po pierwsze, tak, jestem fanem "Kości". Po drugie, tak, jestem fanem Johna Francisa Daleya, czyli doktora Lance'a Sweetsa. A po trzecie, lubię w "Kościach" to, że znakomicie łączą one dobry procedural z dobrym humorem. I to bez śmiechu z puszki.

Dlatego też odcinek "The Prince in the Plastic" wzbudził moją niekłamaną radość związaną z licznymi szczerymi wybuchami śmiechu. Wszystko zaczęło się już od pierwszych minut, gdy Bones z poważną twarzą popierała Sweetsa w jego decyzji o staraniu się o broń służbową, używając argumentu, że dzięki temu Sweets może odciągnąć ogień od Bootha co pozwoli jej uniknąć losu samotnego rodzica. Mina Sweetsa – bezcenna.

W ogóle, wątek starań Sweetsa o broń jest niemalże samograjem, szczególnie w kontekście wątpliwości Bootha co do tego, czy doktorek od świrniętych powinien w ogóle nosić broń. Wątpliwości nie ma dziewczyna Sweetsa, Daisy (Carla Gallo), która zresztą daje nam podstawy pod kolejny wątek komediowy w tym odcinku. Jej autopsja lalki (?) Księcia z Bajki jest warta obejrzenia. Szczególnie jeśli zwróci się uwagę na szczegóły, takie jak odpowiednia karteczka na stopie czy zakrywanie "genitaliów".

Ale mnie i tak najwięcej zabawy dostarczyła Bones i jej ćwiczenie z zabawy lalką, które wywołało naprawdę niesamowitą minę na twarzy Angeli. Tego się nie da opowiedzieć, to trzeba zobaczyć. W każdym razie, obawiam się, że trzy czwarte dzieci uciekłoby z płaczem, gdyby ktoś puścił im taki tekst jak Bones.

Również Angela dostarcza nam dużo dobrej zabawy w "The Prince in the Plastic" – motyw montowania chińskiej zabawki z wyprzedaży jest przedni. Szczególnie, że "NASA by sobie z tym nie poradziła." Doradzam uważne wsłuchanie się w teksty Angeli i podziwianie Hodginsa za anielską cierpliwość.

"Kości" dostarczają więcej zabawy niż wiele sitcomów, co mnie akurat sprawia dużą satysfakcję. Tak trzymać, a na pewno będzie jeszcze dużo sezonów tego świetnego serialu.