10 najlepszych seriali 2022 wg Mateusza Piesowicza

Niestety zasad nie da się oszukać, więc i tym razem wybierając najlepsze z najlepszych, trzeba było się ograniczyć do dziesięciu tytułów. Poskutkowało to dłuższą niż zwykle listą odrzuconych, których w tym roku było mi autentycznie żal, zwłaszcza że gdyby przynajmniej część produkcji trafiła do nas wtedy, gdy oglądała je reszta świata, pewnie tych poszkodowanych byłoby mniej.

Nie chcąc jednak robić z topu zbyt długiej wyliczanki, wymienię tylko dwa tytuły, w przypadku których najdłużej biłem się z myślami. Obydwa to opowieści obyczajowe, choć bardzo od siebie odległe. Zarówno "Pachinko", co nie było dla mnie zaskoczeniem, jak i "Euforia", co zaskoczeniem było bardzo dużym, na mojej liście znajdowały się zamiennie niemal do samego końca. Pogodziło je ostatecznie to, że postawiłem na tytuł, którego oglądanie sprawiało mi największą przyjemność.

A zrobiłem to również dlatego, że na pozór oczywiste kryterium "przyjemności" wcale takim oczywistym dla mnie nie było – ba, kilka produkcji z listy wspominam równie rewelacyjnie, co boleśnie. Wynika to jednak z przywiązania do bohaterów i wzbudzonych przez serial emocji lub napięcia, którego w tym roku było w telewizji pod dostatkiem. Stąd też często o miejscu, obecności lub nieobecności w dziesiątce decydował u mnie dosłownie moment, przez który jeden tytuł zapamiętałem lepiej od drugiego.

Mało sprawiedliwe? Pewnie tak, ale nie przesadzajmy. W końcu cała telewizja to nic więcej niż zbiór momentów, które czasem składają się na większą całość. Niekiedy nawet na tyle dużą i dobrą, że wartą zapamiętania dłużej niż tylko przez rok. Nie wątpię, że uda się to przynajmniej kilku moim tegorocznym wybrańcom.

10. Siostry na zabój

Dziesiątka wędruje w tym roku do wspomnianego "najprzyjemniejszego" serialu, którym zostały applowskie "Siostry na zabój". Produkcja daleka od wybitnej, ale dająca mi tyle frajdy, że nie mogłem tego nie docenić. Rewelacyjnie napisane i zagrane główne bohaterki, absolutnie najgorszy typ w historii telewizji, piętrowa intryga i cudne zakończenie – było tu wszystko, czego potrzebowałem, żeby świetnie się bawić, a jednocześnie nie czuć znużenia. Telewizja prosta, ale wyjątkowa i pełna życia, a to wcale nie jest często spotykane połączenie.

9. The Bear

Skoro o prostocie mowa, to czy może być coś prostszego od historii pracowników niewielkiej chicagowskiej knajpki? A może, choćby dwudziestominutowy odcinek zrobiony na jednym wdechu. Nie on zdecydował jednak o miejscu "The Bear" na liście, a przynajmniej nie tylko on. Duszny od ciasnoty niewielkiej kuchni i wrzący od tysiąca gotujących się w niej ludzkich emocji serial to prawdziwy popis telewizyjnej maestrii, który w krótkiej i konkretnej treści zawarł więcej, niż powinno się tam zmieścić. Na czele z duszą, której ze świecą szukać w wielu większych produkcjach.

8. Hacks

W "Hacks" na pierwszy, drugi i trzeci rzut oka nie ma nic nowego. Ot, komedia zestawiająca dwie skrajnie różne osobowości – motyw ograny tak bardzo, że bardziej się nie da. A jednak to działa, sprawiając, że losy Avy i Deborah ogląda się jak najoryginalniejszą rzecz na świecie, a to pękając ze śmiechu, a to znów dziwiąc się, jak dużo udało się twórcom zawrzeć w prostych okolicznościach i na pozór mało skomplikowanych bohaterkach. Ich relacja to jedna z najwspanialszych rzeczy, jakie przytrafiły się ostatnio telewizji, nie wspominając o Jean Smart w głównej roli, bo to wręcz amerykańskie dobro narodowe.

7. Stacja Jedenasta

Postapokalipsa w artystycznym wydaniu? Nie, to nie "Pozostawieni", choć "Stacja Jedenasta" z pewnością ma w sobie coś z ich ducha. Opowieść o grupie ocalonych z pandemii zabójczej grypy (podobieństwo do rzeczywistości kompletnie przypadkowe) to coś zupełnie innego, niż można by się spodziewać. Serial na poły dziwaczny i bardzo zwyczajny, mieszający sztukę z jej odbiorcami, przeszłość z teraźniejszością i komedię z dramatem. Pokazujący ludzi walczących o coś więcej niż przetrwanie, a zarazem kompletnie zagubionych w tych najprostszych sprawach. No i udowadniający, że na wszystko jest cytat z Szekspira. Piękna mieszanka!

6. Reservation Dogs

Jakby mi ktoś powiedział, że w mojej dziesiątce będzie serial o nastolatkach, to pewnie bym go wyśmiał. Gdyby jednak dodał, że będzie to serial ze wszech miar wyjątkowy – poczynając od osadzenia akcji w rezerwacie dla rdzennej ludności w Oklahomie, a kończąc na podlaniu jej surrealizmem i nutą melancholii – mógłbym w to uwierzyć. "Reservation Dogs" ma to wszystko, co wraz z lekkością, świeżością i nienachalnym przesłaniem (oraz duchem Williama Nożownika), pozwoliło mi się zakochać w tej historii od pierwszego wejrzenia.

5. Będzie bolało

Przyznaję, że pisząc wcześniej o bolesnych serialowych przeżyciach, miałem w głowie właśnie "Będzie bolało". Produkcja BBC wstrząsnęła mną bowiem dogłębnie, mimo że przedstawione w niej szpitalne realia nie są szczególnie odległe od tych znanych u nas, i mimo że nie brakowało wśród nich mieszających tragizm z komizmem momentów rozluźnienia. Miniserial ze wspaniałym Benem Whishawem w roli głównej to rzecz uderzająca widza swoim autentyzmem, nieraz przytłaczająca i pozostawiająca go bezradnym, a jednocześnie bardzo oglądającemu bliska. Pewnie właśnie po to, żeby bolało jeszcze bardziej.

4. Rozdzielenie

Najwyżej klasyfikowana u mnie tegoroczna nowość, a zarazem serial oparty na najbardziej nowatorskim pomyśle zapewne nie tylko w tym roku, bo o takie fabuły jest już dziś naprawdę trudno. Już idea wzięta z bardzo dosłownie zrozumianej koncepcji work-life balance to strzał w dziesiątkę, a przecież jest to ledwie początek znakomicie poprowadzonej fabuły, która trzyma w napięciu, rodzi pytania i emocjonuje losami kilku wyrazistych postaci. Oglądanie, jak "Rozdzielenie" pięknie się rozwija, jak mnożą się wątpliwości i jak wszystko eksploduje w fantastycznym zakończeniu to czysta przyjemność, przypominająca "Black Mirror" w jego najlepszych czasach.

3. Barry

Wydawać by się mogło, że "Barry" już w dwóch pierwszych sezonach sięgnął absolutnego szczytu pod względem absurdu i czarnej jak smoła komedii, a jednak nie. Trzecia odsłona historii płatnego mordercy/początkującego aktora zawiera wszystkiego jeszcze więcej, podkreślając całość tak intensywną dawką przeżyć, że końcowe sceny finału przyjmuje się tu wręcz z ulgą. Cudownie pokręcony, a jednocześnie momentami niesamowicie wręcz ponury serial HBO, potrafi jak nic innego zgłębiać mroki ludzkiej duszy, nieważne że przy pomocy groteskowych postaci. Barry i reszta ożywają bowiem na ekranie, będąc ludźmi z krwi i kości, których losami nie sposób się nie przejąć. Czy to kibicując im w próbach zadośćuczynienia za grzechy, czy w tym, żeby nie zostali pożarci przez panterę.

2. Atlanta

Radości z faktu, że dostaliśmy w tym roku (rzutem na taśmę) aż dwa sezony "Atlanty", nie mąci mi nawet to, że były to dwa ostatnie sezony. Pożegnanie z jednym z najlepszych seriali ostatnich lat wypadło bowiem znacznie więcej niż godnie, serwując nam podwójną dawkę absurdu i surrealistycznej komedii mieszających się ze społecznym komentarzem i ekscentryzmem popadającym w groteskę. Nieważne, czy w Europie, czy w Ameryce i czy w towarzystwie głównych bohaterów, czy w ramach jednej z serialowych dygresji. "Atlanta" była i pozostała wielka do samego końca, w równym stopniu zmuszając widza do refleksji, co gwarantując mu świetną zabawę.

1. Better Call Saul

O ile "Atlantę" nazwałem jednym z najlepszych seriali ostatnich lat, w przypadku "Better Call Saul" można w mojej ocenie zrezygnować z umieszczania w szerszym gronie i nazwać go po prostu numerem jeden. Finałowy sezon potwierdził to dobitnie, będąc bliskim doskonałości i zapewniając oglądającym masę niezwykłych przeżyć. Pożegnania, poprzedzone wieloma atrakcjami z przeszłości naszej (Walt i Jesse!) i serialowej, przyniosły i nam, i bohaterom całe multum różnorodnych emocji. Od rozpaczliwego płaczu Kim w autobusie, po zrozumienie Jimmy'ego, że jednak są w życiu rzeczy, których żałuje. Czy mogło być lepsze zakończenie niż to skromne, ale triumfalne zwycięstwo? Jak dla mnie absolutnie nie.