"Da Vinci's Demons" (2×01): Bazarowe błyskotki

Ten brak zachwytu nie wynika ze szczególnego zawodu czy rozczarowania. Już zmierzenie się z poprzednią serii "Demonów da Vinci" w najlepszym wypadku zdawało się doświadczeniem z gatunku dość ciężkich. Niby było całkiem ładnie; niby próbowano zmieszać przygodę ze spiskami, zdradami, rzeczami nadprzyrodzonymi i pakietem dość ciekawych wynalazków, jednak na zbyt wielu polach roiło się od kiepskich pomysłów i nieprzemyślanych decyzji.

Poszczególne wątki kulały, a bohaterowie, w tym Leonardo (Tom Riley), w większości wydawali się wadliwi w stopniu uniemożliwiającym zaciekawienie ich losami. Do tego jeszcze gadano i gadano, a wszelkie knowania sprawiały wrażenie, delikatnie mówiąc, niezbyt dyskretnych. Na marginesie, wszystkie intrygi trochę by zyskały, gdyby do kompletu różnych nieścisłości historycznych dorzucić np. telegraf. Wyobraźcie sobie sytuację, w której bardzo, bardzo dłużące się rozmowy można by chociaż częściowo zastąpić tak poręcznymi wiadomościami, jak: "Zaraz cię zabiję!", albo "Chciałem uprzejmie poinformować, że mam romans z kochanką waszmości".

Jednocześnie dla porządku wypada zaznaczyć, że finał pozostawił nas z solidnym cliffhangerem. W końcu nie co dzień obserwuje się początek spisku Pazzich, Florencję stojącą w płomieniach i Leonarda z Wawrzyńcem (Elliot Cowan) w zakrystii, w której przecież ów ranny Medyceusz musiał się znaleźć. Chwilę wcześniej pożegnaliśmy też Juliana (Tom Bateman), o czym wspominam tylko dlatego, że był on jednym z nielicznych bohaterów, którego losy prowadzono z jakimkolwiek sensem. No dobrze, wystarczy już tych wspominek.

Zanim przyszło nam powrócić do Florencji w premierowym "The Blood of Man" na moment wybraliśmy się w nieodległą przyszłość. Ameryka Południowa, Leonardo oraz Riario (Blake Ritson) w jednej celi, a wszystko na chwilę przed przekonaniem się, jak różnorodne potrafią być obrzędy religijne.

Tymczasem kilka miesięcy wcześniej Da Vinci wciąż starał się uratować Wawrzyńca. Z kolei żona rannego Medyceusza, Clarice (Lara Pulver) robiła wszystko, aby uchronić córki i utrzymać władzę – zamieszki trwały przecież w najlepsze. Na dodatek już poza florencką zawieruchą spleciono losy Lucrezii (Laura Haddock), Riaria, Nica (Eros Vlahos) i Zoroastera (Gregg Chillin), co dla panny Donati i tego ostatniego skończyło się niezbyt przyjemną kąpielą.

Jak zwykle nieźle w tym odcinku wypadła warstwa wizualna – w tym odświeżona czołówka. Na dodatek tempo akcji wyraźnie przyspieszyło, a świetny występ zaliczyła Lara Pulver. Dobrze, że pojawiła się również odrobina konsekwencji – zobaczenie Wawrzyńca starającego się ukatrupić Leonarda na chwilę po transfuzji i przebudzeniu było całkiem satysfakcjonujące.

Jednak pomimo tych kilku zalet, to wciąż nie była udana premiera sezonu. Już nie chodzi o nieszczęsne przetoczenie krwi i zabawy owczymi jelitami, ale o fakt, że nawet do każdego z wymienionych powyżej plusów jest jakieś "ale". I tak południowoamerykańska klamra chwilowo wydaje się zbędnym dodatkiem – przecież to całkiem oczywiste, że obydwaj panowie wylądują na nowym kontynencie. Wspominana Lara Pulver była świetna, co nie przeszkodziło scenarzystom przypisać granej przez nią Clarice, chęć urwania tego i owego praktycznie każdemu, kto się nawinął.

Najbardziej problematyczne były jednak kończące odcinek cliffhangery, a szczególnie decyzja o wyrzuceniu za burtę wspomnianej już Lucrezii. Rozumiem, że chciano zachęcić wszystkich do powrotu przed ekrany w kolejnym tygodniu, tylko że w ten sposób jeszcze bardziej pogłębiono kłopot, jaki można mieć z panną Donati.

Po prostu skierowano uwagę na pytania, które zwyczajnie nie powinny się pojawiać. Jeśli uda jej się przeżyć, czy nie będzie to przypadkiem oznaczać, że najzwyczajniej w świecie jest niezniszczalna? Z drugiej strony, jeśli zginie, to po co było całe to zamieszanie w poprzedniej serii?

I między innymi z powodu tego typu wątpliwości, "Da Vinci's Demons" wciąż jest jak ta tania, bazarowa błyskotka. Niby się świeci, ale za każdym razem, gdy się jej dokładniej przyjrzeć, widać same skazy i niedoróbki. Owszem, może i chciałoby się czegoś więcej, jednak w tym momencie chyba nie ma już co na to liczyć.