"True Blood" (7×01): Bum i nic więcej

Tara zginęła. Takie oto wielkie otwarcie sezonu serwują dla nas twórcy "True Blood". Zginęła, broniąc własnej matki, co, przyznacie, jest dość ironiczne. No i właściwie powinien być to ogromny szok dla nas wszystkich, ale jakoś mnie to nie obeszło. Raz, Tara zginęła poza ekranem – najpierw oglądaliśmy ją walczącą z innymi wampirami, chwilę później widzieliśmy już tylko kupę flaków, która z niej została. Trochę dziwne pożegnanie tak ważnej bohaterki, jej śmierć niby jest szokująca, ale jednocześnie wydaje się zupełnie pozbawiona sensu. Z drugiej strony, chyba nigdy nie będzie narzekał na brak Tary, prawda? To w końcu jedna z najbardziej irytujących postaci w tym serialu.

Do jej śmierci doszło jeszcze przed czołówką i właściwie w tym momencie cały odcinek powinien się zakończyć. Jace Everett śpiewa moje ukochane "Bad Things", jak zwykle zachwycam się czołówką, ale później jest już tylko coraz gorzej, a ja męczę się niemiłosiernie. Wątek walki z zarażonymi wampirami póki co zupełnie nie porywa, zresztą ciężko tu mówić o jakimkolwiek wątku – prawie wszyscy bohaterowie są w tę walkę zaangażowani, ale jakoś nie widać tutaj spójnej całości, a z ekranu wieje nudą.

No bo co tak naprawdę się dzieje? Pam wyruszyła na poszukiwanie Erica i obecnie przemierza ciemne zakamarki w Maroku. Oby tylko znalazła go szybko, bo nie wyobrażam sobie, że Northman mógłby pojawić się dopiero w połowie sezonu. Już chyba tylko on jest w stanie rozruszać ten serial. Sookie po prostu chodzi po ekranie, pokazuje się w pełnej krasie, wygłasza łzawe monologi i bardziej niż śmiercią najlepszej przyjaciółki przejmuje się tym, że nikt w Bon Temps jej nie lubi. Wyjątkowo łatwo poradziła sobie z tym, że Tara nie żyje, prawda?

Już bardziej sentymentalny w tym momencie robi się Jason, który wspomina przeżyte wspólnie chwile. Tyle że sentymentalizm szybko ustępuje innym odczuciom i popularnemu angielskiemu słowu na literę "f". Mówcie, co chcecie, nazwijcie mnie szowinistą, ale Karolina Wydra, nago i w ubraniu, to jedyny godny uwagi punkt tego odcinka. Moja ulubiona Jessica przez większość odcinka stała przed domem Andy'ego i chroniła jego córkę przed wampirem-zombie. O postaciach takich jak Sam, Lafayette czy Arlene w ogóle nie warto wspominać.

Niestety, ale powrót "True Blood" jest rozczarowaniem, inaczej tego nazwać nie można. Miałem nadzieję, że w ostatnim sezonie twórcy jednak postarają się bardziej. Pomysł, by ograniczyć liczbę wątków i więcej postaci (jak np. Alcide'a) postawić w centrum wydarzeń, wydawał się bardzo trafiony, zbyt wiele niepotrzebnych historii od dawna było największym problemem tego serialu. Postawiono trafną diagnozę, niestety leczenie nie przebiega zgodnie z planem.

Po pierwszym odcinku trudno właściwie stwierdzić, co może wydarzyć się w kolejnych. Zalążek fabuły jest niemal niewidoczny, a cały urok tego serialu, wszystko to, w czym kiedyś się zakochaliśmy, wyparowało. Zostało już tylko 9 odcinków, a ja już wiem, że po "True Blood" płakać na pewno nie będę. Wy pewnie też nie, bo kto miałby tęsknić za tak bezbarwnym serialem?