"Siostra Jackie" (6×12): Na dnie

Największy problem tego sezonu jest taki, że zbyt często widzom mogło towarzyszyć uczucie deja vu, które osiągnęło apogeum, gdy Jackie przespała się z Eddiem. Zupełnie nie rozumiem, do czego twórcom było to potrzebne. Czyżby chodziło o to, aby w jakiś sposób uzasadnić jego pomoc przy ucieczce? No i właśnie, ucieczka. Dokąd? Po co? Czy Jackie miała jakikolwiek plan, czy była to zwykła improwizacja? Wszystko to zdarzyło się tak nagle i niespodziewanie, że możemy jedynie zastanawiać się, o co w tym chodzi.

Końcówka finałowego odcinka także nie zachwyca, bo wszystko dzieje się zwyczajnie zbyt szybko. Jackie w jednej chwili rozmawia z Eddiem, za moment jest już w drodze na lotnisko, ratuje komuś życie, powoduje stłuczkę i ląduje na komisariacie. To wszystko zostało skondensowane do kilku minut i powoduje lekkie zdziwienie – to już? Koniec?

Jackie w tym sezonie sięgnęła dna, o czym świadczy wiele scen. Jest z nią dużo gorzej, niż gdy zmagała się z uzależnieniem w poprzednich latach. Jego nawrót sprawił, że wszystkie jej demony zaatakowały ze zdwojoną mocą i zniszczyły życie nie tylko głównej bohaterki. Po wszystkim, co w jej życiu było dobre – Franku, dzieciach, pracy – zostały już tylko zgliszcza, których raczej nie da się odbudować. Jackie zepsuła Grace i Fionę, odtrąciła ukochanego, zepsuła ślub byłemu mężowi, ale najbardziej chyba skrzywdziła Antoinette. Scena, gdy wysłała ją na odwyk i nawet nie obejrzała się za siebie była niezwykle przejmująca. Wtedy najlepiej mogliśmy się przekonać, jak bardzo przestała być sobą i pozwoliła lekom przejąć nad sobą kontrolę. Z jednej strony było mi jej żal, ale z drugiej – chciałem udusić ją gołymi rękami.

Oczywiście wciąż jest szansa na ratunek – przymusowy odwyk, wyleczenie się – to wszystko jest możliwe z pomocą kilku przyjaciół (pytanie, czy Jackie nadal ich ma?), ale pewne rzeczy są już nie do odwrócenia. Frank zapewne nigdy nie wróci, Grace będzie walczyć z własnymi demonami, a obecność jej matki raczej w tym nie pomoże, nawet Fiona nie chce już na nią patrzeć. Jackie zostawiła za sobą spalone mosty, zniszczone życia i złamane serca – to wszystko będzie niezwykle trudne do naprawienia, a nieudolne próby zapewne przyjdzie nam zobaczyć w kolejnym sezonie.

Trzeba twórcom oddać, że całkiem ładnie potraktowali postacie drugoplanowe. Zwłaszcza Zoey udowodniła, że nie jest już tą samą dziewczynką co kilka sezonów temu. Ba, ona przemieniła się w Jackie, tyle że nie musi walczyć z żadnymi uzależnieniami. Niezwykle dojrzale zachowała się podczas rozstania z Prentissem, bardzo fajnie się na to patrzyło. Coop po tylu latach bycia chłopcem do bicia znalazł swoje szczęście i to u boku Carrie, która rok temu wydawała się osobą, z którą nikt nie chciałby zakładać rodziny. Pytanie tylko, czy skoro Peter Facinelli opuszcza obsadę, Betty Gilpin będzie musiała odejść razem z nim. Byłoby szkoda, z All Saints zniknęłaby najładniejsza pani doktor.

Już kończąc, muszę przyznać, że 6. sezon nie był taki zły, jak spodziewałem się po pierwszych dwóch odcinkach. Zdarzały się momenty, gdy oglądałem go z przyjemnością. Problem w tym, że twórcy zbyt często decydowali się na rozwiązania dobrze znane z poprzednich lat. Po prostu dano nam więcej i mocniej, ale to niekoniecznie należy uznać za zaletę, moim zdaniem wręcz przeciwnie. Wygląda na to, że sezon 7. będzie kolejnym resetem całym historii, choć resetem niepełnym – znowu zobaczymy Jackie odbijającą się od dna. A to już przecież było.